چه کسی می گوید،آینه ظاهر بین است.

من دراین آینه ها می نگرم،مرگ تدریجی خود می بینم،آتشی در دل خود می بینم

آتشی داغ که از شعله ی آن،همه ی روح و تنم می سوزد،

من دراین آینه ها بیش از این ظاهر مفلوک خودم می بینم

من دراین آینه ها می بینم

چون درختی که دراین خاک اسیری تنهاست

تشنه ی آبم و یاران عوضش شاخه های من تنها شکنند

آینه با من ازین بی رحمی سخنی می گوید.

بی گمان می خندم،مگر امکانش هست؟دوستان خنجری برمن بزنند؟

گفته ی اینه ها،چون دروغی محض است گفته ای بی معناست.

بعدازین خنده تلخ،گریه در دل پیداست

نفسم می گیرد،بغض پردرد و غمم،راه گلو می بندد

آینه از ته دل برغم من می خندد،خنده اش پرمعناست

بغض همدردیش از چهره ی تارش پیداست

خنده با این معناست

که شکست من ازین اشک دوچشمم پیداست... .